lavenders blue, lavenders green

Holly

Do you remember chalk hearts meltin on a playground wall
Do you remember dawn escapes from moon washed college halls
Do you remember that cherry blossom in the market square
Do you remember I thought it was confetti in your hair

Jestem Kay, mam dziewiętnaście lat, to prawie dwadzieścia, a to trochę jak starość, ale to przecież nic. Nic, niczym się nie przejmuję, bo po co się przejmować. Przejmowanie się marnuje czas, a ja lubię marnować czas po swojemu, więc to znowu trochę bez sensu, ale tym też się nie przejmuję. Biegam, skaczę i nie płaczę. Tańczę na dachach, udaję, że to Titanic, przecież kiedyś i tak wszyscy pójdziemy na dno z tą butelką taniego wina w ręce. A może najpierw papieros wypadnie nam z zębów? Co za różnica? Przecież chodzi o to, żeby żyć, żeby nie dorastać, a wieczna Nibylandia trwała, skoro już się zaczęła, skoro rodzice nas nie nauczyli, że kiedyś trzeba dorosnąć. To dobrze. Nie trzeba. Nic nie trzeba, nic. Można ewentualnie, jeśli się chce. Ja kiedy chcę, to mam, nie ma barier, nie ma granic. W każdej chwili możemy wzlecieć do nieba. Chcesz? Zabiorę cię. Nie wierzysz? Nie mój problem. Lubię fantazję, wiesz? Lubię wyobrażać sobie rzeczy. Różne rzeczy. To takie moje hobby. Kiedy już zamilknę. Gdy usta milczą, dusza śpiewa, a ja zamykam oczy na dachu i...
I tylko proszę, nie śpiewaj mi tej piosenki Marillion, kiedy powiem ci, jak mam na imię, dobrze? To mnie strasznie wkurwia. I tylko to. Tylko.
A poza tym to robię, co chcę, kiedy chcę. Piję, palę, sprowadzam na swój dach zielone słonie (ty ich nie widzisz? no jak to?!), nie wracam do domu na noc, czasem nie wracam do domu tygodniami, bo spanie u nieznajomych jest znacznie ciekawsze, a jak mi się bardzo nudzi, wyciągam bogatym ludziom portfele z kieszeni. I oglądam ich zdjęcia w paszportach. Zazwyczaj wychodzą śmiesznie, wiesz? Tak strasznie śmiesznie.

PaperDoll

Chcemy coś?